Бичлэг
Хааяа дэндүү утгаггүй санагдааж
Хадаас алах хангинах шиг зүгээр л уур хүрч
Хэн нэгнээс болж уйлж сууна гэж өөрийгөө бодолгүй
Хээрийн цэцэг шиг дуулж яваа нэгэн би
Зүрхэнд хайр байна гэж хүмүүс надад хэлдэгч би итгэдэггүй
Зүгээр л тэд үнэхээр надад хайртай юм бол
Хажууд минь утаа юундаа баагуулах билээ.
Зугуухан мартагдах шохоорхолоо танихгүй тэднийг
Зүггүй ч гэсэн миний сэтгэл дооглоод байхынмаа
Хайртай гэж хэлэх амархан болсон цаг үе гэж
Хашируудын ярьж байгааг би сонссон ч
Халаглаж байгаа өөр нэгнийг харахаас
Хайрыг тийм гэдгийг би яаж ойлгох билээ.
Бичсэн шүлгийг минь зарим хүмүүс ойлгохгүй байна гэхэд
Би ямар тэдэнд зориулсан биш гэж өөртөө л их томорно
Бодож байсан бодол минь шалан дээр ганцаараа унахад
Би ямар тэнгэрийн дайтай байх биш гэх шүлгийн мөр санагдана.
Харуусал гэж бүгд л ярьдаг ч юуг хэлж байгаагаа мэддэггүй
Харин ганухан бусдыг гомдоохдоо муу үг цувруулдаг
Хаанахын хэн гэж өөрийгөө Пи Ар дахь хүмүүс
Хамгийн гол нь хийсэнээ бага ярьж хийхээ их хэлнэ.
Амьдрал гэж савлагаатай хөлөг онгоцонд суусан би
Альхан талд нь байвал унчихгүй явахаа мэдэхгүй байна
Аньсага норгох харуулсын дуслуудад
Амрагын дуу аялаж байгаа нэгнээр хатуухан гар хүргэдэг.
Гэхдээ би хайрын тухай сайн мэдэхгүй
Гэсэн ч тэр зүйлийг мэдэрхийг хүсдэггүй
Зүрхэндээ зовлонтой хүмүүс харцаараа хэлж өдөр бүр надтай зөрж байхад
Зүүдэндээ хүртэл нэгнийг нууж хайрлахаас айж байна сэтгэл минь
